Hardlopen, ik vind het weer heerlijk om te doen. En met een trots resultaat.
Al jaren achtereen loop ik 3 keer in de week een rondje hard van ongeveer 5 kilometer per keer. Niet om te trainen voor de marathon, maar gewoon om een basisconditie te hebben en lekker even uit te zweten in de buitenlucht.
Lekker stevig ademen door de mond
Tijdens het hardlopen probeerde ik lekker flink diep te ademen door de mond om zo veel frisse lucht binnen te krijgen. De longen eens lekker doorventileren.
Spierpijn
Er zo liep ik hard. Maar ja, waar kwam na het hardlopen altijd die spierpijn vandaan? Het gevoel een marathon te hebben gelopen. ‘S ochtends opstaan met een katerig gevoel. En (niet zo smakelijk om te schrijven) het transpiratievocht rook ook echt.
Maar toch lekker doorgaan, want het is goed voor je. Ondanks dat ik menigmaal heb gedacht om ermee te stoppen. Het was op momenten ook niet leuk meer. Maar wat kan ik dan nog anders doen om het weer leuk en prettig te maken. Dit heb ik mij menigmaal afgevraagd.
De Buteyko Methode
Twee jaar terug kwam ik in aanraking met de Buteyko Methode. De aanleiding was problemen met mijn gezondheid. Opnieuw leren ademen was een ding op zich maar bracht ik korte tijd al veel merkbare verbeteringen. Het ademhalen tijdens het hardlopen kwam ook aan bod.
Gezien de ervaringen met de positieve kant van het opnieuw leren ademen startte ik gelijk.
Ik begon met het tempo wat ik gewend was maar dan door de neus ademend. Nou, ik kan je vertellen dat de eerste 300 meter niet heel prettig waren en ik moest stoppen. Het tempo moest omlaag. Behoorlijk omlaag zelfs. Ik moest het hardlopen weer opnieuw leren ondanks dat ik dit al jaren deed. Ik ben begonnen met tempowisselingen. Stukje hardlopen, stukje wandelen. Tijdens het wandelen minipauzes. Maar ja, de verleiding was er nog steeds om door de mond te ademen. Deze plakte ik dan dicht. Dat leverde buiten soms vreemde blikken en gelach op van voorbijgangers. Maar goed, alles voor het goede doel.
Weg vermoeidheid
Na een paar weken merkte ik dat mijn lichaam anders ging reageren. Geen vermoeid gevoel meer na het hardlopen. Spierpijn was zeer sterk verminderd tot uiteindelijk verdwenen. ‘S ochtends stond ik op zonder het katerige gevoel. Het transpiratievocht (nu wel smakelijk om te schrijven) rook niet meer.
.. en ik liep sneller dan ooit
Alles bij elkaar mooie en voor mij op dat moment opzienbarende ontwikkelingen. Maar, er was één andere eyeopener. De tijd die ik over de 5 kilometer liep werd lager. Van 40 naar gemiddeld 30 minuten. Dit werd alleen al bereikt door het door de neus ademen. Niet schokkerig, maar gelijkmatig. Daarna ben ik begonnen met het dempen van de ademhaling zodanig dat ik een behoorlijke luchthonger kreeg. Dit heb ik volgehouden en pas ik nog steeds toe. Het vraagt training, maar het resultaat is zeer bevredigend. Het is automatisme geworden. Tot zover mijn eigen positieve ervaring. Maar hoe werkt dat bij anderen die sport beoefenen?
Ademen en topsport
Afgelopen zomer sprak ik met een van mijn collega’s over zijn vakantie. Zijn zoon traint op heel hoog niveau voor de schaatssport. Samen met zijn zoon en schoonzoon waren zij in Winterberg. Daar beklommen zij de trappen van de skischans. Mijn collega gaf aan dat zoon en schoonzoon de trappen in een behoorlijk staptempo hebben beklommen. Bovenaan de trappen aangekomen moest zijn zoon behoorlijk herstellen terwijl zijn schoonzoon daar veel minder last van had.
Dat zou je niet verwachten met zo’n topsportachtergrond. Bij navraag bleek dat zijn zoon door de mond ademt tijdens het sporten en de training met het team. Ik heb gevraagd of tijdens de trainingen wordt gekeken naar de wijze van ademhalen. Dat bleek niet het geval. De trainer stond ook niet open voor een gesprek hierover.
Navraag bij trainers van andere sporten heeft mij geleerd dat de wijze van ademhalen en ademhalingsoefeningen eigenlijk geen plek hebben tijdens het sporten en trainen.
Jammer, zou je de conclusie kunnen trekken dat de prestaties geoptimaliseerd kunnen worden?
Jan-Willem Ackerman
